Boekresensie: Maestro deur Marié Heese #eBoeke
Die beeldhouer en argitek Gianlorenzo Bernini is gebore in 1598. Hy was skaars tien toe beide sy pa en geledere uit die Vatikaan begin besef die jonge Bernini is geniaal – ’n kunstenaar wat in die voetspore van Michelangelo kan volg, of . . . selfs beter?
Maestro: ‘n Roman oor die vormingsjare van Gianlorenzo Bernini (Afrikaans Edition)
Resensie: Reinhardt Fourie
2016-12-06
Marié Heese het haarself sedert die publikasie van The Double Crown in 2009 gevestig as ’n baie produktiewe skrywer van historiese romans. Haar verhale nooi lesers om hulle te verdiep in die wêrelde van ’n verskeidenheid uiteenlopende figure uit die geskiedenis. Haar nuutste boek, Maestro: ’n Roman oor die vormingsjare van Gianlorenzo Bernini, speel af in 17de-eeuse Rome en is ’n soort Bildungsroman wat oor die lewe van dié bekende Italiaanse beeldhouer handel.
In sommige opsigte sluit Heese se roman aan by Karel Schoeman se Titaan: ’n Roman oor die lewe van Michelangelo Buonarroti (2009) deurdat dit die gegewens oor die lewe van ’n bekende figuur neem en dit gebruik as ankerpunte vir historiese fiksie waarin die biografiese blinde kolle kreatief ingekleur word. Haar werk sluit ook aan by ’n baie groter literêre tradisie. Hier dink ek byvoorbeeld aan die uitstekende Cicero-trilogie deur die Britse skrywer Robert Harris (Imperium, 2007; Lustrum, 2009; en Dictator, 2015) asook Hilary Mantel se romans oor Thomas Cromwell (Wolf Hall, 2009 en Bring up the bodies, 2012). Maestro bewys weer, soos Heese se ander onlangse romans, dat sy grondige navorsing doen wanneer sy ’n historiese roman aanpak.
Ofskoon historiese figure dikwels baie interessante lewens gelei het, kom die skrywer wat so ’n persoon se storie wil vertel, onvermydelik voor ’n aantal uitdagings te staan: Welke gebeure en ervarings sluit ’n mens in die storie in, en hoe besluit jy watter een dien as die klimaks in jou verhaal? Hoeveel karakters sluit jy in, en hoeveel diepte moet jy aan elkeen gee? In Maestro is hierdie uitdagings nie altyd versigtig en eweredig genoeg benader nie.
Die roman skop af in 1638 met ’n brief van Bernini se ma, Angelica, aan die kardinaal Francesco Barberini, waarin sy die kardinaal se hulp ontbied om ’n geskil te besleg tussen twee van haar seuns, Gianlorenzo en sy jonger broer, Luigi. Die oudste seun blyk die jonger een te wil vermoor. Die narratief spring dan terug na die jaar 1599, en volg Gianlorenzo se ontwikkeling van babadae tot jong en bedrewe kunstenaar in diens van die pous, Urbanus VIII.
Die roman vertel in vier dele (en soms in verskriklike besonderhede) van talle ervarings uit Gianlorenzo se lewe oor 40 jaar. Ons volg die kind se ontwikkeling deur uitvoerige beskrywings van sy opleiding onder sy pa, Pietro, wat self ’n gerespekteerde beeldhouer is, en onder amptenare in die Vatikaan, waardeur hierdie instansie se belangrike rol in die Renaissance-kunswêreld beklemtoon word. Ons word meermale onsubtiel daaraan herinner dat die jong Bernini briljant blyk te wees, en dat groot dinge op hom wag, soos wanneer die skilder Annibale Carracci Gianlorenzo en sy vader in die toe nog leë Sint-Pietersbasiliek ontmoet en met winkende oordaad die onvolledige staat van die basiliek bespreek (43):
“En tog,” sê Carracci, “is hierdie yslike binneruimte eintlik nog nie na behore afgerond nie. Eendag, menere, glo my goed, sal hier ’n groot kunstenaar kom wat die geheel waardig sal voltooi.”
“Die oop ruimte is beslis nog te groot en te leeg,” stem Pietro saam.
“Daar by die middelpunt, by die graf van sint Pieter, behoort die een of ander uitsonderlike struktuur opgerig te word,” beduie Carracci met sy stok. “En iets anders, ook manjifiek, aan dáárdie punt, om die geheel in balans te bring.”
Jammer genoeg word hierdie gesprek boonop voorafgegaan deur die beaming van Carracci se opmerkings oor die prag van die basiliek wat te veel herinner aan die lofprysing gerig aan die keiser in Bartho Smit se Die keiser (1977): “‘Uniek, uniek,’ beaam die een. ‘Allerpragtigs,’ sê ’n ander. ‘Die kroon van basilikas!’” (43). En enkele bladsye later sê die pous dan ook nogal: “Laat ons hoop dat [Gianlorenzo] die Michelangelo van hierdie eeu gaan word” (49). Met die sosiale stand van hierdie figure in gedagte is dit seker nie geheel onmoontlik om te dink dat hulle so sou praat nie. Maar as ek as leser later in die roman dan weer herinner word aan Carracci se aanvanklike mening oor die basilika (295), en dit in tandem gelees word met die voor die hand liggende voorspelling van Bernini se toekomstige grootsheid, voel ek nogal geïrriteer met die wantroue in my begripsvermoëns.
Die kunstenaar se vroeë studiejare in die Vatikaan illustreer hoe sy fyn waarnemingsvermoë heelwat van sy latere kunswerke beïnvloed het. Ook die invloed van sy leermeesters (hier meestal Katolieke priesters) op sy wêreldbeskouing blyk duidelik. ’n Belangrike figuur onder hulle is kardinaal Scipio Borghese, wat in een toneel vir die jong Gianlorenzo ’n aantal verbanne sketse in die argief van die Vatikaan wys. Die toneel ontaard in ’n verontrustende ervaring waartydens Borghese die klein Gianlorenzo betas. Die roman skram dus nie daarvan weg om die Rooms-Katolieke Kerk se eeue lange menseregtevergrype aan te raak nie. Ek wil nie te veel van die romangebeure aan lesers verklap nie, maar Borghese word self in hierdie toneel deur ’n ander priester misbruik (en later daarvan beskuldig dat hy een van sy katelknape keelaf gesny het), wat tot gevolg het dat pedofilie en homoseksualiteit op ontstellende wyse saam uitgebeeld word. Aanvanklik het ek hierdie toneel nog gelees as ’n samevloeiing van enersyds die poging tot historiese akkuraatheid betreffende destydse houdings jeens seksualiteit, en andersyds die endemiese kindermolestering deur Katolieke gesagsfigure, maar die stereotiepe beeld van die vuil en perverse homoseksuele man wat ook in hierdie toneel ontplooi word – deurdat die ander priester se ontbloting van sy geslagsdele met die uitwalm van ’n “suur liggaamsreuk” gepaardgaan (97) – maak dit moeilik om so ’n lesing vol te hou.
No Title
No Description
